Wstałem i ruszyłem przed siebie.
- Ale to w drugą stronę. - Oburzył się Shiru.
- Przecież wiem. - Odwróciłem się, by pójść we właściwe miejsce.
Mój brat szepnął coś do Larisy, a ona niechętnie poszła za mną. Gdy się odwróciłem, jego już tam nie było. Po kilku metrch wadera zapytała mnie:
- Skąd wiesz tyle na nasz temat?
- Tajemnica. - Rzuciłem obojętnie.
- Naprawdę jesteś taki złośliwy, czy tylko udajesz? - Chyba trochę się denerwowała.
- Jestem jaki jestem. Nic tego nie zmieni. Pozatym, znałem się z jak ty go tam nazywasz. . .
- Nirso.
- Właśnie. Przedstawił mi się jako Takeru. Wspominał o Tobie i o Yachi.
- A co dokładnie mówił na mój temat ?
- Nie pamiętam. - Przyśpieszyłem krok. Wadera prawie biegła, ale nie ustępowała.
- Musisz coś pamiętać! Powiedz, to dla mnie bardzo ważne. - Zatrzymałem się, po tych jej słowach. Coś mi podpowiadało, że lepiej będzie jej powiedzieć... Jednak obiecałem, że nigdy nikomu tego nie wyjawię.
- Niech Ci sam powie. Dałem mu słowo.
Larisa najwyraźniej zrozumiała o co chodzi. Spuściła głowę, Nic nie odpowiedziała. Szliśmy teraz spokojnie, zostawiając ślady na śniegu. Byliśmy już bardzo głęboko w lesie, a niebo robiło się coraz ciemniejsze.
- Wiesz jak mamy wrócić - Zapytałem.
- Noo... Nie za bardzo, nie znam właściwie jeszcze terenów...
- Kurw... - Przypomniałem sobie w ostatniej chwili, że nie wypada trochę używać takiego słownictwa przy waderach. - Poczekaj, mam pomysł.
Przybrałem dumną pozycję i zacząłem niuchać. Wyczułem wilka, a raczej waderę. Zobaczyłem niebieską dróżkę, jakby z dymu. Ścieżka była dobrze widoczna, to znaczy, że daleko nie odeszła.
- Chodź za mną.
Posłusznie zaczęła za mną biec. Dogoniliśmy w końcu jakąś waderę.
<Tris ? >
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz