Od megi spotkanie cd. z wds

            - Nie trzeba było – warknęła w jego stronę nabuzowana Neh.

Stanęła w geście obronnym między Aisu i Suphaph a Demonem. Basios skrzywił się.

            - Nikt nie chciał źle – parsknął – zaszło nieporozumienie.

Czarna wadera wydała z siebie gardłowy pomruk.

            - Nieważne. Aisu, Suphaph, wracamy – powiedziała stanowczo.

Uzdrowicielka z Ati Murni obróciła się panicznie i rozglądnęła się.

            - Nie możemy ich tak zostawić! Była bitwa, ale teraz trzeba opatrzyć rannych!

            - Suphaph, nie stawiaj oporu – warknęła groźnie Neharika.

Między nie wszedł Aisu.

            - Nehariko, uspokój się. Jesteś zdenerwowana.

Czarna wadera popatrzyła na wilczka. Nie był już taki mały. Niedługo stanie u progu dorosłości. Głodzono go, więc był przy kości. Jednak wydłużył mu się kończyny i korpus. Był wielkości swojej matki, włosy miał zniszczone i przerzedzone, futro nikłe. Ale w oczach były wciąż te same iskierki, jak te, gdy się urodził. I gdy po raz pierwszy na nią wpadł w lesie. I podczas bitwy, kiedy pomógł Shiru. To były iskierki nadziei, chęci walki a także pokoju. Wadera westchnęła.

            - No dobrze. Co robimy?

            - Zostanę tu jakiś czas – odparła Suph – umiem leczyć, a oni teraz potrzebują lekarza.

            - Jesteś pewna, że dasz sobie radę? – spytał, wtrącając się Demon.           

            - Nie takie przypadki już miałam! – odparła żywiołowo, nabierając werwy.

            - No nie wiem, czy cię z nim zostawimy… - Neharika nadal nie była przekonana.

            - Zostawimy – powiedział Aisu.

Neharika dopiero teraz zauważyła jak bardzo zmienił mu się głos.

            - Nic jej nie grozi. Wracajmy.

Czarna wilczyca nie odpowiedziała. Podążyła za Aisu. Odwrócili się i odeszli. Nie żegnali się z Suphaph.

Uzdrowicielka popatrzyła po twarzach. Nie spoglądano na nią przyjaźnie. Nie było się co dziwić, wadera z jej watahy właśnie pobiła inną watahę. Wśród wrogich oczu, była tylko jedna para oczu spoglądająca przyjaźnie.

            - Co mam zrobić? – spytała, patrząc w żółte oczy nowego alfy watahy Diamentowego Serca.

<Ktoś, Demon?>

Część z Neh i Aisu:

Aisu stąpał równo z Nehariką. Był równego wzrostu.

            - Może w końcu podrosną mi mięśnie i będę na równi z ojcem – westchnął, myśląc, że nawet nie pamięta jak Jinshen wygląda.

Wilczyca nie odpowiedziała.

            - W sumie, wolę, żebyś to ty mnie uczyła, a nie on.

Neharika zatrzymała się.

            - Aisu… - wydukała.

            - Hm? – popatrzył na nią wyczekująco.

            - Do Ati Murni wracasz sam.

Aisu zmrużył oczy.

            - Co?

<Neharika?>

<Zaczynamy z miłościąąąąąąąąąąąąąąą>

<To już nie jest pedofilia>

<Prawda?>