Śmierć Vivienne.

Budzę się. Słyszę coś, co mnie irytuje. Skomlenie. Kto skomle? Odgłos cichnie. Czuję coś. Krew? Dużo krwi. Przestraszony podniosłem się i popatrzyłem na Ài. Spała spokojnie, była w lepszym stanie. Postanowiłem to sprawdzić. Czy to te wilki, które nas przyjęły? Bałem się zostawiać Ài samą, ale była dobrze ukryta i bezpieczna.

Biegłem za zapachem. Był coraz mocniejszy.

Po chwili zobaczyłem sylwetki chyba z 8 wilków. Nie rozpoznawałem ich poza jednym - Vivienne, którą przecież spotkałem jako pierwszą.

Leżała cała we krwi, przygnieciona do ziemii. To była jej krew.

- Kim jesteście? - spytałem podejrzliwie, starając się zbliżyć do rannej wadery.

- Gośćmi. Podbijamy sobie nowe terytoria - odparł najsilniejszy z nich, schodząc z Vivienne, która zakaszlała i wypluła krew. Potem podniosła się i zwymiotowała.

- Obrzydliwe - skrzywił się tajemniczy siłacz.

- Naciskałeś jej na żołądek, to się nie dziw - odparłem agresywnie. Byłem gotów rzucić się na nich. Byli obcy, z daleka. Wyczuwałem to. W końcu mam dobry węch.

Przyczajałem się na basiora. Jego towarzysze przybrali pozycję walki. Właśnie miałem sam startować przeciwko 7 wilkom, gdy na tego stojącego najbardziej po lewej rzucił się inny basior. Miał szaro-niebieskie futro.

- Gryź ich, nowy! - wrzasnął.

Niewiele myśląc, rzuciłem się na oszołomionego alfę. Był silny, od razu przycisnął mnie do ziemi i wgryzł mi się w szyję. Widziałem w jego oczach, jak kocha smak krwi. W pewnym momencie coś nim szturchnęło. Zabolało mnie. Basior otworzył szerzej oczy. Na jego grzbiecie siedział Ngeā, wbijając mu kły w kark. Zaczęli się siłować. Wielki basior wypuścił mnie, mocno krwawiłem. Ngeā złapał go mocno za skórę na karku i zszedł mu z grzbietu. Mocno go ciągnął w stronę urwiska. Rozejrzałem się, próbując odzyskać ostrość widzenia, bo krew zalała mi oczy.

Gdy spojrzałem w ich stronę, już ich nie było. Ngeā wyleciał po chwili i wylądował.

- Ngeā! - krzyknąłem i pokuśtykałem w jego stronę.

- Zabiłem go - odparł.

Popatrzył na mnie i w jego oczach dał się poznać niepokój.

- D-dobrze się czujesz? - spytał - okropnie krwawisz!

- Nie szkodzi, mam dużo krwi. To jedna z moich mocy - odparłem.

- Ah-ahaa.

Popatrzyłem na siebie - nie było tak źle. Krew zaczynała powoli krzepnąć.

- Jǐnshèn…

- Słucham?

Basior miał wzrok wbity w jeden punkt. Podążyłem za jego oczami.

- No, pięknie - powiedziałem.

Vivienne się nie ruszała.

<Honey?>

<Jǐnshèn i Ngeā wracają, niosąc jej ciało. Twoja wadera niech zareaguje jakoś ‘och, nie, Vivienne, jak ja mogłam cię z nimi samą zostawić!’. Dalej pisz jak chcesz>

< Ài się dobrze czuje, ale jeszcze odpoczywa, więc nie poruszaj jej tematu. Jǐnshèn niech idzie na jakiś obchód (w końcu jest Zwiadowcą) a Seth może będzie wracał do zdrowia.>

<PROŚBA DO WSZYSTKICH - NIE SPIESZCIE SIĘ TAK. STARAJCIE SIĘ PISAĆ DŁUŻSZE OPKI A BARDZIEJ ROZWINĄĆ AKCJĘ>

< Co wolelibyście? “Jǐnshèn rzucił się na wilka, ten go przygniótł do ziemi, jednak szary basior pomógł mu i rzucił się razem z nim w przepaść” - tak też mogłam napisać, i wyszłoby na to samo. Jednak milej się czyta bardziej rozbudowaną opowieść, prawda?>

<Nie spieszcie się, powtarzam. Starajcie się nawet PRZECIĄGAĆ niektóre wątki. To doda pikanterii opowiadaniu>