Lecąc na grzbiecie Ngeā, odzyskiwałam chęć do życia. Czułam wiatr w sierści i miałam cudowne uczucie którego nie umiałam opisać. Może to przez to że znowu żyje?, albo... Ngeā? Oprzytomniałam i gdy wylądowaliśmy zeskoczyłam zgrabnie z mojego przewoźnika. Nagle zapanowała niezręczna cisza. Dziwnie się czułam, bo dopiero teraz zrozumiałam co dla mnie ta wataha znaczy. Tu była moja rodzina, a ją chciałam poprostu się zabić.
- Nie wiem co mi przyszło do głowy - powiedziałam
- Ważne że wróciłaś - odezwał się jakiś głos z tłumu wilków
- To dzięki Ngeā odzyskiwałam chęć do życia - zobaczyłam jak basior po raz pierwszy basior się szczerze uśmiechnął.
- Może wrócimy do gniazda? - zapytała S̄up̣hāph
- Dobrze - odparłam
Gdy wataha szła już w kierunku ,,centrum" watahy, zatrzymałam jeszcze mojego wybawce.
- Poczekaj chwilę...
- Tak? - spytał wilk z zdziwieniem
- Chciałam Ci podziękować...Gdyby nie Ty, to sam wiesz... - sama nie wiedziałam dlaczego ale cmoknełam basiora w policzek, potem pobiegłam do reszty.
<Megi?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz