Tris natychmiast się skupiła. Znam ją krótko, ale chyba to tak łatwo nie przychodzi. Otworzyła oczy i wrzasnęła, że dzieje się coś złego.
- W której jaskini mieszka ?
- A bo ja wiem ?! Widziałam dwa wilki i Neharikę...
- Walić to, sprawdzamy wszystkie, które były puste.
- Zgadzam się.
Oczywiście ogoniasta znalazła mieszkanie Nehariki. Czarna leżała zasłaniając się łapami. Tris podbiegła do niej, a ja zająłem się wilkami. Nie było czasu na zabawę, więc zkumulowałem trochę energi w pysku. Między językiem a podniebieniem utworzyła się elektryczna kula, z którą ruszyłem na wilki. One zaczęły biec w moją stronę groźnie warcząc. Pierwszy skoczył. Czas dla mnie na chwilę zwolnił tempo. Wiedziałem jak idealnie wycelować by zabić. Po chwili runął na ziemię z wielką dziurą w brzuchu. Drugi zaś już nie chciał walczyć. Skulił się pod ścianą i skomlał. Puścić wolno, czy zabić ? Odpowiedziała mi Tris, ciskając w niego kulą wody. Piszcząc uciekł z jaskini.
- Jestem mordercą... - Szepnąłem sam do siebie. Miałem nadzieję, że nikt tego nie usłyszał. Zdyszany stałem nad zwłokami "byłego przeciwnika". Myślałem nad tym, że nie popisałem się w bójce z tamtą watahą. Poprostu nie chciało mi się, a gdybym pomógł choć trochę, nie byłoby tego zamieszania.
- Wiesz, fajna ta Twoja moc. - Przerwałem milczenie.- Dlaczego uciekłaś?
- Myślałam, że uznacie mnie za potwora...
Zaśmiałem się podnosząc wzrok z nad martwego wilka.
- Nic na to nie poradzisz i nie wstydź się tego. W sumie i tak przed tym nie uciekniesz. Nie interesuj się zdaniem innych. Też się przejmowałem, ale doszedłem do wniosku, że to oleję. Wyszło mi to na dobre.
<Neharika ? >
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz