Siedziałam cały czas w jaskini i jedynie na polowanie wychodziłam.
Pomimo tego, że lubiłam towarzystwo i nie było to do mnie podobne, żebym
siedziała sama, ale musiałam się na takie coś skazać, bo przecież
jestem potworem, demonem. Skuliłam się i starałam się zdrzemnąć, ale nic
z tego nie wychodziło. Mówiąc szczerze od kilku dni nic nie jadłam, bo
nie według mnie za dużo wilków chodziło gdzieś, a ja wolałam nie spotkać
żadnego z nich na polowaniu albo w innych okolicznościach. Kiedy
nastała noc to wyruszyłam na polowanie. Po godzinie znalazłam łanie
łosia i poczekałam jak się zbliży do mnie, a kiedy to zrobiła to ją
zaatakowałam i od razu zabiłam. Po zjedzonym posiłku poszłam się
przejść, choć nie znałam terenu. Nagle wpadłam na kogoś. Jak się później
okazało na niebiesko-białą waderę o imieniu Tris, a jej towarzysz miał
na imię Shiru. Kiedy mi się skłonił i ucałował łapę zarumieniłam się
lekko. Nie byłam przyzwyczajona do takiego zachowania. Kiedy zaczął się
między nimi mały spór. Załagodziłam lekko to i wzięli mnie nad urwisko.
Spojrzałam w dół, a potem rozłożyłam swoje skrzydła, a wiatr się nimi
bawił. Zaproponowałam to Shiru, który spróbował. Ja natomiast podeszłam
do Tris
- Ładnie tu i cicho - rzekłam do niej
- Tak - odparła krótko
Chyba mnie nie lubi, a zresztą kto mnie lubi? Nie wiedziałam zbytnio
jak zacząć rozmowę,mówiąc szczerze od tego czasu jak się dowiedziałam,
że potrafię zmieniać się w demona to wystraszyłam się i starałam się
trzymać z dala od innych, choć to nie było w mojej naturze. Zaczęłam się
siebie bać. Nagle usiadł koło nas Shiru
- No to gdzie teraz? - spytał
Tris dość długo się zastanawiała i zdecydowano zabrać mnie nad Tęczowy
Wodospad. Tęczowy Wodospad? Dlaczego taka nazwa? Kiedy znaleźliśmy się
na miejscu zrozumiałam dlaczego tak się nazwa. Mienił się barwami tęczy
- Niesamowite - rzekłam
Shiru i Tris się uśmiechnęli na moją reakcję... Kiedy oprowadzili mnie po wszystkich terenach byłam im naprawdę wdzięczna za to.
- Dziękuję wam za to - powiedziałam
Uśmiechnęli się i odparli, że to nic wielkiego. Nagle kilka wilków nas
zaatakowało. Zaczęliśmy się bronić, ale mieli przewagę liczebną.
Przeraziło mnie to bardzo. Bałam się, ale wtedy mi się przypomniały
słowa tego wilka co mi podarował ten amulet.
" Strach jest największym wrogiem każdego z nas" - rzekł
Potrafiłam sama się przemieniać w demona, ale najczęściej zdarzało się
to kiedy się bałam lub zdenerwowałam. Wzięłam głęboki wdech i spojrzałam
na Shiru i Tris. Wiedziałam jak mnie zobaczą w tej formie to nazwą mnie
potworem lub czymś podobnym, ale musiałam zaryzykować. Naszych
przeciwników było za dużo. Skupiłam się i przemieniłam się w demona.
Tris i Shiru patrzyli na mnie zszokowani. Miałam dziewięć ogonów, moja
sierść była czarno-czerwona, znikły mi skrzydła, a pazury były o wiele
ostrzejsze. Wzrosła również moja siła,szybkość i spryt. Ryknęłam, a
połowa wilków uciekła, drugą połowę musiałam atakiem przegonić. Shiru i
Tris odetchnęli z ulgą, a ja się zmieniłam znowu w moją dawną postać.
Patrzyli na mnie, a Shiru chciał coś powiedzieć, ale za nim to zrobił to
mu przerwałam
- Ja... przepraszam, tak wiem jestem potworem nie musicie tego mówić - mówiąc to uciekłam.
Tak to chcieli mi powiedzieć. Mogłam się od razu ukryć, a nie
spacerować. Najlepiej by było gdybym w ogóle nie istniała! Wszyscy
traktowali mnie jak potwora, odmieńca, którego trzeba zabić. Biegłam tak
przed siebie nie zwracając uwagi na nic. Kiedy znalazłam się sama.
Upadłam, a twarz zakryłam łapami i się rozpłakałam. Zawsze się bałam
mojej postaci jako demona, bo wiedziałam, że wszyscy się mnie boją. Nagle
pojawiły się dwa wilki, które nas wcześniej zaatakowały. Nie miałam
zamiaru się bronić, więc łatwo mogli mnie zabić. Spojrzałam tylko na
nich. Już szykowali się do ataku. Moja śmierć wyjdzie wszystkim na
dobre....
<Shiru,Tris? Które z was odpisze? I czy pozwolicie mi umrzeć?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz