Neharika tak bardzo kojarzy mi się z Elsą~ od Meg

Kilka sekund ciszy wydawało się wiecznością. Neharika w końcu wstała, otrzepała skrzydła i skierowała się ku wyjściu. Aisu stanął na równe nogi jak zaalarmowany.

            - Nie, czekaj! Już?

            - Co już?

            - No…mówiłaś, że nas…opuszczasz…?

Czarna wadera prychnęła.

            - Nie mówię, że wychodzę z jaskini i nie wracam. Idę się przejść. Jeśli odejdę, wiedz, że wam o tym obwieszczę.

Wilczek nie dawał za wygraną i odciął jej drogę.

            - Czekaj!

Wilczyca nadal szła, pchając go. On próbował ją zatrzymać, ale nie miał tyle siły co ona.

            - Ja też…

…

            - Ja też ci coś opowiem!

Neharika przystanęła.

            - Co mi chcesz opowiedzieć, Aisu?

Mały spuścił głowę.

            - Nie wiem, czy to zwidy, czy może… czy może coś ważnego. Możemy iść w odludne miejsce?

            - Po co chcesz iść w odludne miejsce? – spytała zdziwiona.

Aisu westchnął ciężko. Neharika zrozumiała to jako znak, żeby o nic więcej nie pytać.

Aisu gdzieś ją prowadził. Podążała za nim w ciszy. Szli już około 20 minut.

Po jakimś czasie…

            - Aisu, przecież to świątynia Matki.

Wilczek odwrócił się.

            - Nie wiem kogo czcimy. Nie dostałem nauczyciela, powinienem był go dostać parę dni temu – odparł chłodno.

Aisu wszedł do wody. Neharika weszła za nim. Musiała pilnować, żeby się nie utopił, była pewna, że nie umie pływać.

Spojrzał w górę. Ona również. Nic specjalnego. Drzewa.

„Jakbym drzew nie widziała”

            - Nehariko, zastanawiałaś się nad moją klasą? – walnął.

            - Aisu…skąd te pytania?

…

            - Tak, myślałam – powiedziała w końcu – podczas tamtej napaści myślałam o Zabójcy. Potem, gdy zaśpiewałeś wilczy płacz, stwierdziłam, że możesz być też dobrym Piosenkarzem. A dlaczego się o to pytasz mnie?

Aisu nie odpowiedział jej. Poszedł na głębszą wodę.

            - Aisu, nie idź tam! – krzyknęła za nim Neharika – utopisz się!

On jej nie usłuchał.

Podszedł do kamienia i wskoczył na niego. Czarna wadera podążyła w jego kierunku.

            - Nie podchodź – powiedział stanowczo.

Neh zatrzymała się wpół kroku. To było przerażające.

Zza drzew wyłoniła się po chwili czerwonooka, błękitna wilczyca. Weszła do wody. Jej łapy w spotkaniu z cieczą rozpływały się. Co je podnosiła – wracały do poprzedniej postaci.

            - Tris, co tu robisz? – spytała zdezorientowana.

Szybko popatrzyła na swoje odbicie w wodzie, żeby zobaczyć jak bardzo ma opuchniętą od płaczu twarz. Nie chciała, by Tris to zobaczyła.

            - Nie ruszaj się z miejsca – z ust wadery wydobył się nieznany, głęboki i zarazem niezwykle kobiecy głos.

Neharika była tym bardziej przerażona. Chciała zawrócić ale nie mogła. Tris uwięziła ją w żywiole wody.

            - Tris, dlaczego to robisz? – popatrzyła na nią, ale dostrzegła, że coś się nie zgadza.

Nie zgadzało się…odbicie Tris!

W wodzie to nie była Tris. Jej odbicie przedstawiało smukłą, czarną waderę. Spoglądała na nią. Prosto w jej oczy, w jej duszę. Potem spojrzała na Aisu.

            - Miło cię w końcu spotkać, pobratymcu. Oboje jesteśmy wilkami lodu. Rozmawiałam z tobą niedawno. – powiedziała do niego.

Aisu skłonił łepek.

            - Witaj, cieszę się, że mogę cię poznać. Pamiętam. Byłem nieprzytomny i wykorzystałaś okazję.

            - Wiem. Wybacz. Ciężko się skontaktować z innymi wilkami, gdy te nie śnią. Nie zapomnij podziękować Wyroczni, która użyczyła mi swojego ciała.

„Co się tu dzieje, do diaska?”, myślała.

            - Co się tu dzieje? Zaraz ci opowiem – zwróciła się do niej.

            - Zaraz…ty…

            - Czytam w myślach – uśmiechnęła się – bądź spokojna, córko Wilczycy Indyjskiej.

Mówiąc to przyciągnęła ją swoją siłą i usadowiła na innym kamieniu.

            - Jak zrobiłaś z kolei TO??

            - Telekineza. Jestem Vivienne.

Aisu skrzywił się.

            - Czułem twoją moc, gdy byłem w łonie matki. Wtedy cię spotkałem pierwszy raz, prawda?

            - Tak, spotkaliśmy się. Jednak, kiedy się urodziłeś, byłam już martwa.Twoja matka zemdlała na mój widok, bo nasze moce się połączyły. Nasz żywioł to lód, Aisu. Wtedy zaczęła się źle czuć, a potem jeszcze miała problemy przy porodzie… - wilczyca w ciele Tris była niesamowicie zmartwiona.

            - Wszyscy myśleli, że to zwykłe problemy ciążowe, a to była moja wina… - ciągnęła dalej – Cieszę się, że wasza rodzina jest ostatecznie zdrowa.

W końcu zwróciła twarz w kierunku Nehariki.

            - Bądź pozdrowiona Nehariko, Matka cię błogosławi. Mam przepowiednię dla ciebie i dla twojego Strażnika.

Wadera była zbita z tropu.

            - Nie lubię przepowiedni – odparła chłodno i beznamiętnie.

Vivienne zmrużyła oczy.

            - Nie uciekniesz przed przeznaczeniem, wilczyco ognia. Musisz się z nim zmierzyć. Otrzymałam przepowiednię bezpośrednio od przodków. Dotyczy ona was. W tym ciele posiadam moce zarówno własne jak i Tris.

Zwróciła się do Aisu.

            - Od dzisiejszego dnia, aż do swojego ostatniego oddechu, chroń ją, Lodzie.

Neharika: ???

            - Od teraz, na zawsze…walcz dla niego, Ogniu – powiedziała prosto w duszę Nehariki.

Potem uśmiechnęła się.

            - Nadal nie wiesz o co chodzi?

Neharika pokręciła głową.

            - Już wiem jaką będę miał klasę, Nehariko – odezwał się niespodziewanie Aisu – zostanę twoim Strażnikiem. Będę cię bronił przed Idemoni, które cię nawiedzają.

Wadera wytrzeszczyła oczy.

            - Co…Nie…nie rozumiem…? Aisu jest tygodniowym szczeniakiem…

Czarna wilczyca przytkała jej pysk łapą.

            - On podrośnie. Ale zrodził się właśnie do tego. On jest Lodem, ty jesteś Ogniem. Będzie ci towarzyszył do końca życia.

Neharika wzięła głęboki oddech. Nadal miała mętlik w głowie.

            - Skąd ty tak w ogóle jesteś, Vivienne?

Wadera posmutniała.

            - Byłam betą Ati Murni. Jednak…oni…napadli na nas. Zamordowali mnie. Potem Honey chciała się przeze mnie zabić. Proszę, Nehariko i Aisu… powiedzcie jej, że dobrze dobrałam sobie przyjaciółkę.

W tym momencie zrobiło się chłodniej. Ciało niebieskiej wadery zatrzęsło się. Westchnęła ona ciężko i opuściła głowę. Jej odbicie znowu było normalne.

            - Nie wiem co ona chciała prze ze mnie powiedzieć, ale było to długie – dało się słyszeć znowu własny głos Tris – Tylko wy o tym wiecie. Ja jestem Wyrocznią, nic nie pamiętam. Wiem, że jakiś duch zmarłego chciał przyjąć na chwilę moje ciało i zgodziłam się.

            - Vivienne – powiedziała Neharika.

            - Co? Skąd znasz jej imię? Nie było cię w watasze kiedy ona żyła!

            - Vivienne przepowiedziała nam przyszłość – odparła zamyślona.

Aisu wstał energicznie.

            - Muszę mieć ceremonię! Natychmiast!

            - Idziemy do Honey – zadecydowała Neharika.

            - Neh…ty byłaś w nie za bardzo dobrym humorze ostatnio… - powiedziała Tris.

            - Teraz wiem, że Wilczyca Indyjska ma dla mnie jakieś przeznaczenie. Nie wiem jakie ono jest, ale wiem, jak muszę żyć żeby stanąć z nim twarzą w twarz. Idziemy do Honey!

<Ktokolwiek…>

<Kto odpisuje, niech pamięta, że Aisu i Neharika muszą przekazać wiadomość Vivienne>

<Zróbmy tą ceremonię, bo Aisu cofnie się w rozwoju~>